محققان با این کار به رویای ترکیب سیستم‌های ساخت انسان و سیستم‌های بیولوژیکی نزدیک تر شدند.
سیماس نیم‌رسانای اکسید فلزی مکمل درواقع یکی از رده‌های اصلی مدارهای مجتمع محسوب می‌شود که در سال 1998 به‌صورت حسگر ثبت تصویر جایگزین سی‌سی دی در دوربین‌های دیجیتال شد و بعداً در ساخت میلیون‌ها ریزپردازنده و حافظه در دنیای کامپیوتر به‌صورت تراشه‌های سیماسی مورداستفاده قرار گرفت.
پروفسور کن شپارد، مدیر گروه تحقیقاتی مذکور در دانشگاه کلمبیا و تیم همراهش برای اولین بار توانسته‌اند تا پردازش بیولوژیکی را ایزوله کرده و از آن برای قدرت بخشیدن به مدار الکتریکی استفاده کنند و این مشابه تولید انرژی برای استفاده درگوشی‌ها و رایانه‌ها است.
آن‌ها سیستمی مجهز به یک غشای دولایه لیپیدی (ترکیب آلی حاوی هیدروکربن در آب نامحلول و در حلال غیر قطبی محلول) حاوی یون‌های طبیعی ابداع کردند تا از طریق آن بتوان به مولکول‌های موجود بنام ATP (آدنوزین تری فسفات) برای اولین بار در جهان، قدرت و انرژی داد. ATP، کوانزیمی است که انرژی شیمیایی را بین سلول‌های زنده منتقل می‌کند.
درواقع محققان غشای لیپیدی را به درون مدار الکتریکی سیماس دار متصل کرده و با پمپ‌های یونی، به آن قدرت دادند. پمپ‌های یونی نقشی شبیه ترانزیستور را ایفا می‌کنند. سیستم ابداعی درون یک آی سی نصب‌شده و برای ایجاد انرژی لازم درون پمپ‌های یونی روی مدار الکتریکی سوار می‌شوند.
اصل مقاله منتشرشده دراین‌باره را می‌توانید در نیچر مطالعه کنید.
